کِن‌دو (به ژاپنی: به معنای طریقت شمشیر یا راه شمشیر) یک هنر رزمی مدرن ژاپنی است که از هنر شمشیرزنی سنتی سامورایی «کن‌جوتسو» در ژاپن سرچشمه می‌گیرد. شمشیر مورد استفاده در کندو از چوب خیزران ساخته می‌شود و کن‌دوکاران گونه‌ای زره به نام «بوگُو» می‌پوشند.

با ترکیب فنون و ارزش‌های هنرهای رزمی از یک سو، و تحرّک بدنی شدید ورزش‌های مدرن از سوی دیگر، کندو توانایی‌های ذهنی و بدنی رزمی‌کار را به چالش می‌کشد.

به هنرجویان کن‌دو «کن‌دوکا» (به ژاپنی: واژه قدیمی کن‌دوئیست هنوز به ندرت در زبان انگلیسی به‌کار می‌رود.

تاریخچه

پیشینه کن‌دو به دوران شکل‌گیری سبک‌های گوناگون کنجوتسو یا تکنیک شمشیرزنی سامورایی بازمی‌گردد. این تکنیک‌ها که در طول سده‌های پیاپی تکامل یافتند، اساس هنر رزمی کن‌دو را تشکیل می‌دهند. تمرین‌های کاتا که امروزه بخشی از رژیم تمرینی کن‌دو هستند، در طول چندین سده به عنوان مشق تمرین جنگجویان کن‌جوتسو شکل گرفته بوده‌اند. همان تمرین‌ها امروزه به گونه‌ای تکامل یافته‌تر اجرا می‌شوند.

ورزش رزمی کِندو از هنر رزمی کن جوتسو سر چشمه می‌گیرد که خود ریشه در اصول و تعالیم ذن بودائیسم (Zen Buddhism) دارد.

این رشته از زمان سلسله کاماکورا (۱۱۸۵-۱۲۳۳ ب.م.) تا اواخر قرن نوزده میلادی توسط اشخاصی بنام سامورایی آموزش دیده می‌شد. با رواج یافتن استفاده از شینای و بوگو از اوایل قرن هجدهم جهت تمرینات در مدارس کندو، این ورزش رفته رفته وارد دروس مدارس عمومی در سطوح متوسطه و دانشگاهی نیز گردید تا جائیکه امروزه کندو یک درس اجباری در اکثر مدارس ژاپن می‌باشد.

ورزش رزمی کِندو از هنر رزمی کن جوتسو سر چشمه می‌گیرد

هدف

سرشتن ذهن و بدن.

که با انجام تمرینات سخت و درست

پرورش روحیه‌ای نیرومند

برای پیشرفت در هنر کندو بکوشد.

با دیگران ارتباط صادقانه برقرار کند.

ادب و کرامت انسان را ارج بنهد.

شخصیت خود تا پایان عمر پرورش دهد.

تا آن که بتواند: به کشور و جامعه خود عشق بورزد؛ به پیشرفت فرهنگ کمک کند؛ مبلغ صلح و کامیابی میان همه مردم باشد.

این عبارت توصیف کننده راه انسان در زندگی، نحوه شکل گیری شخصیت، انضباط شخصی، مهارت و احترام به دیگران می باشد. ادامه این فنون مدرن، افراد را به بالاترین سطح جسمانی و ذهنی رسانیده و نظم و انضباط شخصی را آموزش می دهد. ریشه فنون کن دو به تاریخ سده های 1568-1336 و مدارس آموزش شمشیر بازی سامورایی های عصر muromachi برمی گردد.

در این زمان، جنگ های داخلی در این کشور رواج داشت و آموختن شمشیربازی برای مردم به منظور دفاع و مبارزه در برابر ارتش فئودال یک نیاز به شمار می رفت و در حقیقت به همین دلیل بود که بسیاری از مدارس ژاپنی، این روش را تا آغاز دوره حکومت tokugawa) 1863-1600) ادامه دادند و تاثیر بسیاری بر روی این ورزش گذاشتند. البته تمرین و آموزش با شمشیرهای واقعی یک خطر جدی برای علاقمندان این هنر رزمی محسوب می شد.

بنابراین با آغاز قرن هجدهم میلادی، استادان این رشته تصمیم گرفتند تا با استفاده از ابزارها و تجهیزات بی خطر و ایمن، به آموزش و گسترش آن بپردازند و این بار از یک ابزار مبارزه ژاپنی به نام (shinai) استفاده کردند.

بعد از جنگ جهانی دوم، این هنر رزمی ممنوع اعلام گردید زیرا این طور به نظر می آمد که کاربران این هنر به طور تلویحی اعلام جنگ می کنند اما با آغاز سال 1952 بار دیگر، ورزش kendo به مردم معرفی گردید و این بار تنها به عنوان یک رشته ورزشی صرف و نه یک هنر رزمی جنگجویانه و با یک پیام جهانی در همه دنیا گسترش پیدا کرد تا فرهنگ مردم ژاپن را به دیگران بشناساند. در حال حاضر، kendo علاوه بر دارا بودن همه قابلیت های رزمی و ظرفیت های فرهنگی به راهنمایی مناسب برای آموزش نسل های جوان تبدیل شده است.

بوگو لباس ورزش کندو 

بوگو نام لباس محافظ ورزشکاران رشته‌های رزمی کندو و ناگیناتا می‌باشد.

بوگو عموماً از قسمت‌های زیر تشکیل گردیده است: 

* من: (面): حفاظ سر

* دو: (胴): محافظ قسمت میانی بالای بدن

* کوته: (小手): محافظ دست و مچ و آرنج

* تاره: (垂れ): محافظ قسمت‌های میانی پایین بدن

* سونه آته: (脛当て): مخصوص رشته ناگیناتا

بوگو لباس ورزش کندو 

تجهیزات بوگو بطور مجزا 

من (کندو) 

من (Men) در ژاپنی اصولا بمعنای «سر» می‌باشد. 

در ورزش، من نام محافظ سر ورزشکاران رشته‌های رزمی کندو بوده و قسمتی از بوگو می‌باشد.

 این نام همچنین نام یکی از پنج نوع ضربه ایست که در کندو با شینای بکار می‌رود.

دو (کندو) 

دو (Dō) نام محافظ میانی بدنه ورزشکاران رشته‌های رزمی کندو بوده و قسمتی از بوگو می‌باشد. 

این نام همچنین نام یکی از پنج نوع ضربه ایست که در کندو با شینای بکار می‌رود. 

کوته (ورزش) 

کوته (Kote) نام محافظ دست‌ها و مچ دستهای ورزشکاران رشته‌های رزمی کندو بوده و قسمتی از بوگو می‌باشد. 

این نام همچنین نام یکی از پنج نوع ضربه ایست که در کندو با شینای بکار می‌رود.